Ενώ στην Ελλάδα το (κατά δύναμιν) γιορταστικό κλίμα συνεχίζει μέχρι τα Φώτα και του Αη Γιάννη, στην Τεχεράνη η ζωή ακολουθεί κανονικούς ρυθμούς. Βέβαια τα μαγαζιά στο κέντρο και στα βόρεια της πόλης στολίζουν τις βιτρίνες τους με Χριστουγενιάτικα στολίδια, αλλά δεν έχουμε επίσημες αργίες.
Στο σπίτι μας όμως η Αθηνά και ο Ιωσήφ στόλισαν το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, και την Πρωτοχρονιά κόψαμε όπως κάθε χρόνο την Βασιλόπιτα: ο τυχερός ήταν γιά πρώτη φορά ο Ιωσήφ, έτσι για να μην γκρινιάζει πως δεν του πέφτει ποτέ το φλουρί, και ίσως να είναι όντως τυχερός φέτος και να πάει καλά στις εισαγωγικές εξετάσεις γιά το πανεμιστήμιο.
Παρόλο όμως που η ατμόσφαιρα δεν αλλάζει όπως στην Ελλάδα, η ίσως ακριβώς επειδή δεν αλλάζει, αναμνήσεις από περασμένες Πρωτοχρονιές ζωντανεύουν κάθε χρόνο στο μυαλό μου.
Ολως περιέργως, δεν θυμάμαι καμμιά Πρωτοχρονιά που ο Καπετάν Αντώνης, ο πατέρας μου, να ήταν κοντά μας. Η μαμά έκοβε την Βασιλόπιττα, αφού ο μπαμπάς δεν ήταν εκεί, ονοματίζοντας το κομμάτι του, και θυμόταν πάντα να του πεί σε ποιόν έπεσε το φλουρί όταν έπαιρνε τηλέφωνο να μας πει καλή χρονιά.
Μόνο μιά Πρωτοχρονιά, θα ήμουνα δεκατριών, θυμάμαι πως ήταν μαζί μας. Καλωσορίσαμε μαζί τον Νέο Χρόνο, αλλά θα έφευγε ανήμερα Πρωτοχρονιά γιά να μπαρκάρει. Ο Αγιος Βασίλης μου έφερε ένα σετ ελαιογραφίας με δύο πίνακες που είχαν σχεδιαγράμματα καραβιών.
Καθόμουνα λοιπόν στο δωμάτιό μου και ζωγράφιζα, γιατί η ατμόσφαιρα ήταν λυπητερή έξω. Το ταξί ήρθε λίγο πριν το μεσημέρι να τον πάρει. Ηρθε στο δωμάτιό μου να με αποχαιρετίσει, και εγώ έμεινα εκεί μετά που έφυγε, και συνέχισα να χρωματίζω τα καράβια με τις μπογιές που αναμίχτηκαν με τα δάκρυα.
Η ζωή του μιά σειρά αποχαιρετισμών, με αυτόν τον τελευταίο μακρόσυρτο αποχαιρετισμό που ζούμε τώρα, τον πιό θλιβερό από όλους.
Η μνήμη όπου και να την αγγίξεις, πονεί.
No comments:
Post a Comment