Shahrerey, νότια της Τεχεράνης

Εκτός από το πανεπιστήμιο Shahid Beheshti, από τον προηγούμενο Σεπτέμβριο διδάσκω Αγγλικά μιά μέρα την εβδομάδα στο πανεπιστήμιο του Κορανίου και των Ιερών Παραδόσεων στο Shahrerey, νότια της Τεχεράνης. Και έτσι από τούς χιονισμένους πρόποδες των βουνών Alborz, όπου βρίσκεται το Shahid Beheshti, φτάνω σχεδόν στην αρχή της ερήμου, στον περίγυρο τών τάφων τριών ιερών προσωπικοτήτων, του Abd ol-Azim, του Hamzah και του Taher, όπου βρίσκεται το πανεπιστήμιο του Κορανίου και των Ιερών Παραδόσεων.

Και όταν λέω ‘περίγυρο’, εννοώ ένα μεγάλο σύμπλεγμα από αίθουσες προσευχής, τζαμιά, μεγάλα προαύλια, εστιατόρια, κέντρο υγείας, μουσείο και παραδοσιακό παζάρι, όλα επικέντρωμένα γύρω από τους τρείς τάφους.

Το Shahrerey είναι σχετικά μακριά από το σπίτι μου, αλλά μιά γραμμή του μετρό πηγαίνει κατευθείαν εκεί. Στην αρχή του εξαμήνου όμως ανακάλυψα ένα πιό εύκολο τρόπο μεταφοράς: ο άντρας της κουνιάδας μου πηγαίνει κάθε μέρα στο εργοστάσιό του, που είναι 70 χμ. νοτιότερα του Shahrerey, κι έτσι πηγαίνουμε μαζί. Επειδή όμως φεύγει στις 6 το πρωί γιά να αποφύγει την κίνηση, συνήθως φτάνω στις 6.30 η 7 παρά τέταρτο, ενώ τα μαθήματα αρχίζουν στις 8.

Αυτές τις πρωινές, μαγικές στιγμές κάθομαι συνήθως στο προαύλιο του μαυσωλείου και ρεμβάζω. Από την μιά βδομάδα στην άλλη παρατηρούσα πως μικραίναν οι μέρες, ώσπου έφτασε να φτάνω στο μαυσωλείο αξημέρωτα ακόμα. Εκείνη την ώρα μόνο μερικοί προσκυνητές φεύγουν μετά την πρωινή τους προσευχή.

Τώρα τελευταία εκείνη την ώρα κάνει πολύ κρύο. Ετσι ποιπόν που καθόμουνα ένα πρωί, μιά γυναίκα από αυτές που δουλεύουνε στο μαυσωλείο, πέρασε από μπρός μου. Κρατούσε δυό barbari ψωμιά, μακριά σαν λαγάνες, που άχνιζαν ακόμα στο πρωίνό αγιάζι. Σταμάτησε μπρός μου και είπε:

-Ελάτε μέσα να φάμε πρωινό μαζί. Θα κρυώσετε εδώ.

Την ευχαρίστησα, αλλά επέμεινε όπως είθισται ανάμεσα στους Ιρανούς, μέχρι που της είπα ότι θα πήγαινα στο πανεπιστήμιο σε λίγο. Αν όμως αποδεχόμουνα την πρόσκλησή της, θα μοιραζότανε το ψωμί, το τυρί της και το τσάι της με μιά εντελώς ξένη, προσκυνήτρια στο μαυσωλείο.

Οπως την αποχαιρέτησα, θυμήθηκα την πατρίδα της καρδιάς, την Κάσο, και τις ανοιχτές πόρτες παντού και τον Ελληνικό καφέ με λιωμένο βούτυρο και σπιτική κουλούρα. Πόσο παρόμοιοι είναι οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο.