Η παράξενη εξέλιξη της άνοιας οδηγεί τον πατέρα μου σε αντίστροφο ταξίδι: από εκεί που ήταν ανεξάρτητος ενήλικας, προχώρησε σταδιακά στην δεύτερή του παιδική ηλικία, μιά περίοδο κατά την οποία τον διασκέδαζαν προγράμματα με ζώα, χαιρόταν να βλέπει παιδάκια να παίζουν και γελούσε, χτυπώντας παλαμάκια, με τα παιχνίδια τους.
Ακριβώς πρίν δύο χρόνια, έκανε τα τελευταία του βήματα μπαίνοντας σε μιά κατάκοιτη νηπιακή ηλικία. Τώρα έχει αφήσει πίσω του το στάδιο όπου συλλάβιζε ακατάσχετα σαν μωρό, και μόνο χαμογελά ακούγοντας μιά γνωστή φωνή. Η μητέρα και η αδελφή μου (και εγώ όταν βρίσκομαι στην Αθήνα) παρατηρούν την εξέλιξη χωρίς να μπορούν να κάνου τίποτα.
Πριν μερικές μέρες βγήκα από τον σταθμό του μετρό στό Shahrerey, όπου συνήθως αρκετοί ταξιτζήδες περιμένουν να πάρουν πελάτες. Ενας απ΄αυτούς τράβηξε την προσοχή μου. Κρατούσε ένα ποτήρι τσάι και φαινόταν ατημέλητος. Δεν ήμουνα σίγουρη αν έπρεπε να πάρω αυτό το ταξί, αλλά με ρώτησε, “Πού πας, χατζ χανούμ; Στο Πανεπιστήμιο; ”
Ντράπηκα να τον προσπεράσω και είπα ναί. Μού έδειξε το ταξί πού ήταν παρκαρισμένο λίγο παρακάτω, και προχώρησε μπρός. Ανοιξε το πόρτ μπαγκάζ, τελείωσε το τσάι του και έβαλε το ποτήρι μέσα.
Στο πίσω παρμπρίζ ήταν κολλημένη μιά αναγγελία κηδείας από αυτές που κολλάνε στον τοίχο. Κάθησα στο πίσω κάθισμα παρατηρώντας τον οδηγό. Φορούσε μαύρο πουκάμισο και είχε γκρίζο, ατημέλητο μούσι, σαν να μην είχε ξυριστεί μέρες. Ξεκινήσαμε.
Μετά από μερικά λεπτά, ο οδηγός, σάν να μιλούσε στον εαυτό του, έσπασε την σιωπή.
“Οσο ζούσε η γυναίκα σου, δεν καταλάβαινες την αξία της. Και τώρα...Σηκωνόταν το πρωί, έφτιαχνε τσάι...τώρα ως και το πρωινό το τρώω μες το ταξί. Και γυρνώ το βράδυ στο σπίτι, και δεν έχω κανένα να μιλήσω. ”
“Θεός συχωρέσει της, ” ψιθύρισα. “Ηταν μεγάλης ηλικίας; ”
“Σαράντα πέντε, αλλά έπαθε καρδιακή προσβολή και εγκεφαλικό μαζί. Ηταν στους βομβαρδισμούς στον πόλεμο του Ιράν με το Ιράκ, και έπεσε βόμβα στο σπίτι μας. Εγώ ήμουνα στο μέτωπο τότε. Εμεινε δύο ώρες κάτω από τα χαλάσματα μαζί με το μωρό μας πού ήταν δύο μηνών. Οταν τους έβγαλαν, το μωρό είχε πεθάνει. Από τότε επηρρεάστηκε η ομιλία της, και σιγά σιγά σταμάτησε να μιλάει. Δεν άντεξε η καρδιά της.”
Ευτυχώς πού ήμασταν κοντά στο πανεπιστήμιο, γιατί μού είναι δύσκολο να μείνω ασυγκίνητη με τέτοιες ιστορίες.
“Μακάρι αυτή να είναι η τελευταία σου θλίψη, ” του είπα, ζητώντας καταφύγιο από την αμηχανία μου στην στερεοτυπική φράση.
No comments:
Post a Comment