Πρίν Είκοσι τέσσερα χρόνια

Πρίν είκοσι τέσσερα χρόνια, στις 2 Φεβρουαρίου 1989 ήρθα στο Ιράν γιά πρώτη φορά. Ηταν έξη μήνες μετά το τέλος του πολέμου μεταξύ του Ιραν και του Ιράκ, και τις μέρες του εορτασμού της δεκάτης επετείου από την νίκη της Ισλαμικής Επανάστασης.

Τότε δούλευα στο γραφείο της Ιράν Αίρ στο Heathrow, και ταξίδεψα ως επίσημη καλεσμένη της Ιράν Αίρ μαζί με άλλους μη-Ιρανούς συναδέλφους από άλλους σταθμούς.

Τα πεθερικά μου, που ανυπομονούσαν να με γνωρίσουν, έφτασαν στο ξενοδοχείο Homa μερικά λεπτά μετά την δική μου άφιξη. Πήρα λοιπόν την άδεια του τουρ λίντερ γιά να περάσω την νύχτα στο σπίτι τους. Εβγαλα το μαύρο τσαντόρ που είχα δανειστεί από μιά φίλη στο Λονδίνο από την βαλίτζα, προσπαθώντας να καταλάβω ποιά ήταν η πάνω μεριά του. Η φίλη μού είχε πεί πως στην πόλη που γεννήθηκε ο Χοσέιν, το Shahr-e Rey η Shabdolazim, όλες οι γυναίκες φοράνε τσαντόρ, γιατί είναι τόπος προσκυνήματος. (Εχω γράψει προηγουμένως γιά το Shabdolazim. Να προσθέσω επίσης ότι αυτός ο άγραφος κανόνας τώρα ισχύει μόνο στον περίγυρο του μαυσωλείου και όχι στην υπόλοιπη πόλη.)

Η ιδέα ότι θα φορούσα τσαντόρ ήταν συναρπαστική, σαν παιδί που δοκιμάζει διαφορετικές φορεσιές. Το πρόβλημα όμως ήταν ότι χρειαζόμουνα άλλο ένα χέρι. Με το ένα κρατούσα την τσάντα με τα χρειαζούμενα της διανυκτέρευσης, με το άλλο την σακούλα με τα δώρα, και το τρίτο το χρειαζόμουνα γιά να κρατά το τσαντόρ στη θέση του.

Τώρα που το σκέφτομαι, θα φαινόμουνα πολύ αστεία όπως βγήκα από το ασανσέρ και βρέθηκα μπρός στον πεθερό μου και την κουνιάδα μου. Ο Χατζ-Νασέρ ο Σιδηρουργός, όπως μου συστήθηκε, ήταν πιό κοντός και πιό γεμάτος από τον Χοσέιν, αλλά είχε το ίδιο γλυκό χαμόγελο. Η κουνιάδα μου η Μανσουρέ, συνομίληκή μου, είχε ακόμα άβγαλτα φρύδια, σημείο πως ήταν ακόμα ανύπαντρη, και αμυγδαλωτά μάτια στο χρώμα του φουντουκιού, ακριβώς όπως του Χοσέιν.

Ηταν το πρώτο μου ταξίδι έξω από την Ευρώπη: μου φάνηκε σαν ένας άλλος μαγικός κόσμος. Ολα μου φαινόντουσαν διαφορετικά, περίεργα συνάμα και οικεία, σαν να επέστρεφα σε ένα μέρος που δεν έιχα δεί ποτέ. Τότε δεν καταλάβαινα τι ήταν αυτό που με έκανε να αισθάνομαι έτσι. Τώρα όμως όποτε με ρωτάνε γιατί αγαπώ το Ιράν, λέω πως μάλλον είναι οι άνθρωποι.

(Αυτό το κείμενο εκτός της τελευταίας παραγράφου, είναι προσαρμοσμένο από το βιβλίο μου Among the Iranians: A Guide to Iran’s Culture and Customs, Intercultu