Θαύμα

Πότε-πότε όταν κουράζομαι νά διδάσκω, αναρρωτιέμαι άν τελικά αξίζει τόν κόπο. Σε κάθε τάξη η τελευταία σειρά είναι γεμάτη από φοιτητές (“τουρίστες” τούς λέγαμε όταν ήμουνα φοιτήτρια στην Αθήνα) πού παίζουν με τα κινητά τους, κουβεντιάζουν μουρμουριστά ή ονειροπολούν, νομίζοντας ότι εγώ δεν υπήρξα ποτέ φοιτήτρια καί ότι είμαι τόσο προχωρημένη σε ηλικία που ούτε τους βλέπω, ούτε τούς ακούω. Κάτι τέτοιες μέρες σκέφτομαι να τα παρατήσω.

Μετά όμως θυμάμαι τις θετικές απόψεις. Πρίν τέσσερις εβδομάδες, μετά το πρώτο μάθημα του καινούργιου εξαμήνου, ένας φοιτητής που διδάσκω εδώ και τρία εξάμηνα ήρθε στο γραφείο μου. Θυμάμαι πως είχε κατάθλιψη όλο τον προηγούμενο χρόνο, πότε παρακολουθούσε τα μαθήματα πότε όχι, έκανε πολύ λίγη γραπτή δουλειά και μού έλεγε πως δεν υπήρχε λόγος να σπουδάζει κανείς, και πώς ολόκληρη η ζωή είναι ένα αδιέξοδο. Προσπάθησα να τον βοηθήσω να δεί τα πράγματα πιό θετικά, όπως προσπάθησαν αρκετοί ψυχολόγοι πρίν από μένα, αλλά μάταια.

Τώρα όμως φαινόταν διαφορετικός. Χαμογελώντας, μού είπε πως διδάσκει Αγγλικά σε φροντιστήριο, προετοιμάζεται γιά διεθνείς εξετάσεις και πως αισθάνεται τόσο θετικά όσο ποτέ άλλοτε στή ζωή του. Παρόλο που δεν είχα παίξει κανένα ρόλο στην μεταμόρφωσή του, το γεγονός ότι ήρθε να μού το πεί μου θύμισε πόσο τυχερή είμαι που είδα ένα από τα πολλά θαύματα που μπορούν να συμβούν καί όντως συμβαίνουν στή ζωή.

Τελικά, ίσως αξίζει τον κόπο να είναι κανείς δάσκαλος.