Δέν είναι η πρώτη φορά πού γράφω σχετικά με τίς εμπειρίες πού έχω στον δρόμο πρός τό Shahrerey, η όταν είμαι εκεί. Συνήθως κάθομαι στο πίσω κάθισμα τού ταξί καί χαζεύω τα στιγμιότυπα από τήν ζωή στήν πόλη. Τήν προηγούμενη εβδομάδα, μόλις βγήκα από τό ταξί μπροστά στο μαυσωλείο του Hazrat Abd ol-Azim, βγήκε από ένα μίνιμπας μιά ομάδα από εννιάχρονα κοριτσάκια, ντυμένα όλα με ίδια ολόασπρα τσαντόρ στολισμένα με ρόζ λουλούδια. Προφανώς η επίσκεψη στο μαυσωλείο θα ήταν μέρος από τον εορτασμό τής θρησκευτικής τους ενηλικίωσης (jashn-e taklif), κάτι σάν τήν Πρώτη Κοινωνία τών Καθολικών. Τα κοριτσάκια φωνάζανε καί γελούσανε, στριφογυρίζοντας γύρω-γύρω σάν γατάκια, μέχρι που η αυστηρή φωνή τής δασκάλας τους τά έβαλε σε τάξη.
Τήν ίδια μέρα όπως επέστρεφα στόν σταθμό του μετρό, τό ταξί σταμάτησε μπρός σε ένα μανάβικο. Δυό-τρείς πελάτες μέ τήν πλάτη τους πρός εμένα έκαναν τα ψώνια τους, ενώ δύο αγόρια λίγο παραπέρα κρατούσαν δύο ξύλινα ραβδιά και έπαιζαν με ένα σάπιο μήλο σάν να ήταν μπάλα. Τα πρόσωπά τους έλαμπαν από παιδική χαρά γιά τήν προσπάθεια, γιά το συναρπαστικό παιχνίδι, γιατί άλλαζαν τόν κόσμο γύρω τους μέ ότι έβρισκαν πρόχειρο.
Το χαμόγελό τους με ταξίδεψε πίσω σέ ένα καλοκαίρι στήν Κάσο, όταν ο ξάδελφός μου ο Μανώλης έφτιαξε μικρές καρέκλες και τραπεζάκια από τα μεταλλικά καπάκια τών μπουκαλιών τής Κόκα Κόλας. Τα ίσιωσε μέ μιά μακρόστενη πέτρα καί ακόμα δέν ξερω πώς κατάφερε να κάνει τά κομμάτια να κολλήσουν τό ένα μέ τ΄άλλο. Οταν τελείωσε, έσκασε ένα χαμόγελο, τόσο ζεστό σάν τόν ήλιο όταν ξεπροβάλλει πίσω από τα σύννεφα.
No comments:
Post a Comment